Μια Θρακιώτικη νύχτα

Η οικογένεια μου έκανε 12 ώρες ταξίδι με το πούλμαν για έρθουν να με δουν, κουβαλώντας μαζί και την ενενηντάχρονη γιαγιά μου. Δεν θα έχαναν το σημερινό γεγονός με τίποτα και το ταξίδι στον Έβρο όσο κουραστικό και πολύωρο ήταν θα έβγαιναν με το χαμόγελο στα χείλη. Δεν είναι και λίγο να τιμηθεί κάποιος με το ανώτερο παράσημο της χώρας, πραγματικά οι δικοί μου έλαμπαν από υπερηφάνεια και από ότι έμαθα όλο το χωριό γιόρταζε μαζί τους. Η μονάδα  - γεμάτη αναπληρώσεις και αντικαταστάτες – ήταν σημαιοστολισμένη και ο ήλιος έκανε το γρασίδι της Θράκης να λάμπει. Το μεσημέρι έφτασε ο Πρόεδρος της δημοκρατίας μαζί με πλήθος δημοσιογράφων, και παρουσία του Τάγματος και της Διοίκησης του Στρατού, μου πέρασε το μετάλλιο στο στήθος. Έκλαιγα είναι η αλήθεια και μαζί και ο πατέρας μου και οι δικοί μου άνθρωποι στο πλήθος αλλά όχι για τον ίδιο λόγο με αυτούς.

Τον προηγούμενο μήνα οι εχθροί μας προσπάθησαν να μας κόψουν στην μέση. Πάντα είχαμε εχθρούς. Πολλούς και γύρω μας. Ζήλια για το μεγαλείο της φυλής μας, ζήλια για τα κατορθώματα μας. Ζήλια για το πιθανό μέλλον μας. Ο Πρωθυπουργός μας, αποφάσισε να δείξει ότι δεν ήμασταν τσιράκια της κάθε υπερδύναμης και η απάντηση ήταν μια επίδειξη ισχύος. Η επιχείρηση Καμπούλ ήταν το πρώτο βήμα - δεν ξέρω πολλά γιατί πάντα ήμουν πεζικάριος και "θρακιώτης" - αλλά από ότι μας είπαν στην ταξιαρχία, οι αλεξιπτωτιστές μας μαζί με τις ειδικές επιχειρήσεις κατέλαβαν το νησί μέρα μεσημέρι με τέτοιο αιφνιδιασμό που μονάδες δεν πρόλαβαν να ξεκλειδώσουν τις αποθήκες οπλισμού. Εκμεταλλευόμενοι για κάλυψη, τα δεκάδες τσάρτερ που πετούσαν στο αιγαίο, έπεσαν ακριβώς πάνω στις βάσεις των μονάδων ελιγμού τους, από μεταγωγικά που πετούσαν ακριβώς πίσω από τις ουρές των λευκών boeing. Άντρες μας είχαν φτάσει με πολιτικά αεροσκάφη και πλοία τις προηγούμενες μέρες απο όλη την Ευρώπη. Τους είχαμε στείλει εκεί, άλλαξαν πτήσεις και έφτασαν ανυποψίαστα στο εχθρικό έδαφος με διαβατήρια εξωτερικού. Υποδυόμενοι πολιτιστικά γκρουπ και ομάδες ποδοσφαίρου και κολύμβησης, προετοίμασαν το έδαφος για την επιχείρηση διαλύοντας όποια ελπίδα είχαν οι ντόπιοι για άμυνα με ενέδρες, δολιοφθορές και εκτελέσεις των ανώτατων στρατιωτικών την ώρα της επίθεσης. Το ναυτικό μας και η αεροπορία μας τους είχαν καλύψει πλήρως και οι ειδικές δυνάμεις κατέλαβαν το νησί με ευκολία που ούτε στα τρελά μας όνειρα δεν φανταζόμασταν. Η Ρόδος είχε πέσει και οι συνάδελφοι με τα σιέλ και τα μπορντό μπερέ θα ήταν ανυπόφοροι πια στα κοινά γεύματα.

Ο Πρόεδρός μας Ταγίπ Ρετζέπ Ερντογάν έλαμπε στην τηλεόραση όσο ο Πρωθυπουργός μας Αχμέτ Νταβούτογλου πρότεινε κλαδί ειρήνης στους Έλληνες και ησυχάζοντας τους ξένους για τους πολίτες τους στο νησί, οι οποίοι απο θαύμα είχαν λιγότερες απο δέκα απώλειες και αυτές απο καρδιακές προσβολές ή ατυχήματα με αυτοκίνητα. Η Τουρκία μας ήταν πια περιφερειακή υπερδύναμη και δεν θα κοβόταν για κανένα γκρουπ τρομοκρατών και για κανένα σιωνιστικό λόμπι. Οι Ευρωπαίοι, οι Εβραίοι και οι Αμερικάνοι είχαν πάρει το μάθημά τους και αμέσως έτρεξαν να πατήσουν την Ελλάδα στο λαιμό. Τους έταξαν επιστροφή της νήσου και εμείς δεχτήκαμε, φυσικά για όφελος της ελληνοτουρκικής φιλίας! Οι Έλληνες ήξεραν οτι δεν ήταν κάτι προσωπικό - μόνο business. Τέσσερις μέρες μετά οι Ρωμιοί και με πρόφαση τις συζητήσεις είχαν ολοκληρώσει την επιστράτευση και μεταφέρει τις εφεδρικές μονάδες τους στην Σαλονίκ. Μέσα μας το ξέραμε όλοι οι στρατιώτες, οτι θα τους αγκαλιάζαμε σύντομα και οι αγκαλιές θα ήταν με βλήματα και σφαίρες.

Εγώ τα άκουγα μέρα με την μέρα απο το πόστο του συχωρεμένου του ξαδέρφου μου από το τάγμα πληροφοριών του ΣΣ, τον οποίο έβλεπα καθημερινά για φαΐ στην λέσχη Αξιωματικών. Οι Έλληνες όπως που είπε εκτέλεσαν μια "σφεντόνα" αρχικά. Σφεντόνα είναι μια παλιά αμερικανική τακτική. Όταν η κατάσταση το επιτρέπει στέλνεις όσο μπροστά γίνεται όλες τις μονάδες ΔΜ μαζί με τις προμήθειες που θέλεις για αργότερα. Οι μονάδες μάχης μένουν πίσω όσο πιο μακριά είναι δυνατόν για να έχουν πλεονέκτημα αιφνιδιασμού.  Την τελευταία στιγμή οι μονάδες αυτές έρχονται τάχιστα μπροστά βρίσκοντας έτοιμες και στημένες τις μονάδες ΔΜ και όχι σε φάλαγγες χιλιόμετρα πίσω και - στο φίλιο για μας - έδαφος της Ισκεσέ. Ανεφοδιάζονται και περνούν κατευθείαν σε επίθεση, Η σφεντόνα επιτρέπει τις πιο δυσκίνητες και αργές μονάδες ενός στρατού να είναι σε θέση και με ανοιχτούς τους δρόμους για τις μονάδες ελιγμού εφοδιάζοντας αυτές στην συνέχεια άμεσα. Μετά από τις δυνάμεις ΔΜ ακολούθησαν οι μονάδες Πυροβολικού. Με τον ίδιο τρόπο αυτές θα είναι εκτός του οδικού δικτύου και έτοιμες για υποστήριξη. Το επόμενο βήμα θα ήταν η κίνηση των βαρέων μονάδων τους εμπρός.  Ο ξάδερφος μου, Λοχαγός και αυτός και έμπειρος απο τα τουρκοσυριακά σύνορα, εξεπλάγην με την όλη ελληνική κίνηση γιατί είχε γίνει με μια πλήρη και τεράστια σε μέγεθος επιχείρηση πληροφοριών. Γνωρίζοντας ότι θα τους βλέπαμε μέσω των Τούρκων εκεί οι Έλληνες αποφάσισαν να εκτελέσουν μια μοναδική μασκίροβκα για την κάλυψη όσο το δυνατόν των μονάδων τους που έρχονταν ανατολικά. Ένα τμήμα τους γνωρίζοντας τουρκικά έστελνε καθημερινά πληροφορίες σε μια προσπάθεια να πλήξει την εμπιστοσύνη μας στα στοιχεία μας εκεί αλλά και να μας γεμίσουν με ψέματα. Δίνοντας από αληθινές μέχρι ακραίες πληροφορίες πονοκεφάλιασαν το τμήμα του ξαδέρφου μου φουσκώνοντας την ροή πληροφοριών για τις οποίες δεν ξέραμε ποιες ήταν σωστές και ποιες όχι. Στην συνέχεια έβαλαν σε εφαρμογή ένα παθητικό σχέδιο παραπλάνησης. Όλα τα σήματα οι πινακίδες και οι σημαίες αφαιρέθηκαν, κάποια έμειναν σε μονάδες ενώ άλλες μονάδες άλλαξαν μεταξύ τους. Ακόμα και όταν κάποιος έμπιστος έβλεπε μια μοίρα πυροβολικού να περνάει το σήμα που μας έδινε ήταν από μοίρα στα νησιά τους ή από άλλου τύπου μονάδα. Στείλαμε γρήγορα άντρες για απευθείας αναγνώριση αλλά δεν έμαθα ποτέ νέα τους και δεν ξέρω αν γύρισαν πίσω ζωντανοί. Οι Ρωμιοί έκαναν την κατάσταση χειρότερη για μας με φωτιές. Έκαιγαν στον διάβα τους από πετρέλαιο σε βαρέλια μέχρι λάστιχα. Βαριά Α/Α έφτασαν απο δυτικά μέσα στο πέπλο του καπνού χωρίς να πάρουμε χαμπάρι. Εξαιρετική δουλειά έκαναν με την ασφάλεια επικοινωνιών τους. Ποτέ δεν μίλησαν ανοιχτά, ποτέ δεν χρησιμοποίησαν κινητά τηλέφωνα. Προσπαθούσαμε και είχαμε επιτυχία στο να βρούμε τις εκπομπές των αρχηγείων τους αλλά μετά από λίγο ήταν τόσα πολλά, όσο του σοβιετικού στρατού το 45, και αδύνατο να βρούμε πια ήταν αληθινά και ποια ψεύτικα. Η φωτιά και η κίνηση σταμάτησαν μόνο όταν οι ίδιοι σταμάτησαν 2 μέρες μετά κοντά στα σύνορα και τότε - μόνο τότε - πήραμε χαμπάρι τα 3 ΣΣ.  Είχαν μαζευτεί πυκνά σε μια μικρή λωρίδα γης σε οριζόντια διάταξη, μπρος στην αραιά κάθετη διάταξη μας στο ποτάμι. Οι ΤΘΤ και οι Μ/Κ Ταξιαρχίες μας συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της Θράκης μας μέχρι να δουν αν θα περάσουν απέναντι αλλά πιστεύαμε  θα ήταν καθαρή αυτοκτονία εκ μέρους τους ακόμα και σε τέτοιο όγκο – και σε ίδιους αριθμούς με μας. Δεν φανταστήκαμε ποτέ ότι θα είχαν τέτοιο θράσος. Το ίδιο βράδυ επιτέθηκαν.

Οι διαταγές μου ήταν να καλύπτω το κανάλι ανατολικά του Έβρου στα νότια της Θράκης σχεδόν Απέναντι από το Δεδεαγάτς. Το κανάλι ήταν το σύνορο και δεν έπρεπε να το περάσει κανείς. Μου έδωσαν μια ζώνη τριών χιλιομέτρων στην οποία το ΜΧ μας είχε κλείσει από τις δύο μεριές με φούσκωμα  των αρδευτικών καναλιών. Κοντά στο δεξί κανάλι υπήρχε δασώδης περιοχή ενώ στο αριστερό καλάμια και απεριόριστη ορατότητα μέχρι την θάλασσα. Δεξιά και αριστερά μου ήταν οι άλλοι δύο λόχοι του τάγματος και πίσω μου και σε απόσταση η διοίκηση και οι βαριοί όλμοι. Μπροστά ήταν ο «κίνδυνος» για την διοίκηση της Ταξιαρχίας: μια παλιά γέφυρα στο κανάλι για τις αγροτικές μεταφορές και το εμπόριο. Δεν ήταν γέφυρα για άρματα, αλλά τους τρόμαζε έτσι και αλλιώς, παραβλέποντας οτι τα μ/κ των Ελλήνων και τα άρματα, μπορούσαν με προετοιμασία να περάσουν και τα 3 υδάτινα εμπόδια γύρω μου.  Η παράβλεψη ολοκληρώθηκε με μια διμοιρία ΜΧ η οποία παγίδευσε την γέφυρα και το μοιραίο βράδυ φύτευε νάρκες πίσω της. Ζω γιατί κανείς απέναντι δεν ήθελε να περάσει από ένα τόσο εμφανές σημείο. Ζω και γιατί είχα στήσει τον λόχο όπως πίστευα εγώ και όχι όπως ο συνάδελφος του 3ου γραφείου που μας ήθελε γραμμικά και μπροστά για επίδειξη δύναμης. Αν είναι δυνατόν επίδειξη δύναμης μπροστά σε 300 άρματα… Καταρχήν πίσω και αρκετά μακριά απο το ποτάμι έβαλα την ουμα με τα SABRA. Μαζί τους έκατσα εγώ με το AIFV μου και τα 2 Μ106. Στα πλαϊνά και μπρος έβαλα τον υπολοχαγό μου με την 1η διμοιρία και τα AIFV-ΑΤ που μου είχαν δώσει. Τις άλλες δύο διμοιρίες μου, τις έβαλα σε απόσταση δεξιά μου και σε διάταξη κάθετη στο κανάλι δυτικά  με τους πύργους να κοιτάνε προς το δάσος που κάλυπτε το δεξί κανάλι – βόρεια και παράλληλα με αυτούς. Τα ΤΟΜΑ του υπολοχαγού μου είδαν πρώτα τον εχθρό να έρχεται περνώντας το Έβρο απο τις γέφυρές του κοντά στα μεσάνυχτα. Πάνω απο τα κεφάλια μας και αρκετά πίσω είχαμε ένα UH-1 και ένα land rover με συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου. Οι επικοινωνίες του ελληνικού συγκροτήματος προς τα τμήματά του καταγράφηκαν και η θέση του σημειώθηκε απο τα αζιμούθια των πηγών των σημάτων. Ο ταξίαρχος είχε διαταγές να βαρέσουμε μόλις περάσουν το ποτάμι - ακόμα ήταν εντός των συνόρων τους - και με την αναφορά μας και την πληροφορία των μέσων η/π έδωσε το πυρ σε όλα τα τμήματα. Είχα τα δύο AIFV με TOW. Έριξαν κατά του εχθρού και ανέφεραν 3 πλήγματα. Οι Έλληνες απάντησαν με πυροβολικό. Η περιοχή στο κανάλι πήρε φωτιά.

Ζήτησα στο δίκτυο του τάγματος βοήθεια και αυτοί παρέπεμψαν το σήμα μου στην ταξιαρχία και στο προσκείμενο ΣΒΠ του ΣΣ. Δέκα χιλιόμετρα πίσω από την ταξιαρχία μου και είκοσι από την θέση μου ένας ουλαμός ΠΕΠ ειδοποιήθηκε. Η τριάδα του πληρώματος ανα κάθε εκτοξευτή πέρασε τα στον υπολογιστή βολής τα δεδομένα που δέχτηκε από την πυροβολαρχία τους χωρίζοντας τον στόχο σε τομείς βασιζόμενοι στα στοιχεία μου και στην εικόνα των ραντάρ αντιπυροβολικού. Όταν ο  υπολογιστής βολής τέλειωσε ειδοποίησε το πλήρωμα να εκκινήσει την διαδικασία βολής. Το κουτί με τις ρουκέτες πίσω στο όχημα έστριψε προς την κατεύθυνση του στόχου, μια ελληνική πυροβολαρχία Μ109, 40 χιλιόμετρα μακριά. Όταν ο υπολογιστής κλείδωσε το κουτί στο σωστό αζιμούθιο και ανύψωση, ειδοποίησε το πλήρωμα με μια πράσινη ένδειξη στην οθόνη του. Ο λοχίας του σκάφους πάτησε έναν διακόπτη και οι ρουκέτες έφυγαν μια προς μια. Με την τελευταία να αποχωρεί από το κουτί εκτόξευσης, το τελευταίο γύρισε στην θέση πορείας, κλείδωσε και το πλήρωμα απομάκρυνε γρήγορα τον εκτοξευτή σε άλλο προσχεδιασμένο σημείο για ανεφοδιασμό και αναμονή άλλης αποστολής. Το αντιπυροβολικό ήταν παιχνίδι που παιζόταν και από τις δύο μεριές και οι Έλληνες είχαν πληθώρα MRLS. Δεν είδαμε ποτέ τις ρουκέτες, ούτε και οι Έλληνες απέναντι από το κανάλι. Οι ρουκέτες έπαιζαν σε άλλο πεδίο μάχης για το οποίο εμείς οι πεζοί μπαίναμε μόνο όταν ήμασταν δέκτες τους. Μετά το απόγειο τους οι ρουκέτες κατέβηκαν με ταχύτητα πάνω στην ελληνική μοίρα. Σε προκαθορισμένο ύψος άνοιξαν τις κεφαλές τους και εκτόξευσαν 250 βομβίδια  ενώ οι Έλληνες ετοιμάζονταν για την τέταρτη βολή πάνω μας. Δεν πρόλαβαν. Τα βομβίδια χτύπησαν κάποια πυροβόλα – όχι όλα όσα θέλαμε – διέλυσαν τα οχήματα υποστήριξης και όποιον ήταν έξω από τα θωρακισμένα Μ109. Εν καιρώ η πυροβολαρχία θα στεκόταν πάλι στα πόδια της, αλλά εμείς είχαμε βγει από τα πλάνα τους – δόξα το Θεό. Τα AIFV ήταν με πύργο και σε τρύπες στο χώμα και δεν είχα απώλειες, αλλά η διμοιρία ΜΧ δυστυχώς χάθηκε όλη μαζί με το υλικό και το προσωπικό της.

Αφήνοντας τα καθήκοντα αντιπυροβολικού στο φίλιο ΣΕΠ η ΤΑΞΠΖ μου εστίασε στο εχθρικό αρχηγείο. Με τα στοιχεία των μέσων του ηλεκτρονικού πολέμου έστειλε την θέση σε μια από τις τρεις πυροβολαρχίες μας με τις «Καταιγίδες» των 155 χιλιοστών. Ο διευθυντής του πυροβολικού διέταξε μια βολή time on target – όπου τα πυροβόλα στέλνουν βλήματά με διαφορετικά γεμίσματα, γωνίες βολής και χρονικά διαστήματα ώστε να πέσουν όλα μαζί στο ίδιο σημείο την ίδια ώρα. Ο Λοχαγός της Πυροβολαρχίας, είδε τα δεδομένα και από τον δικό του υπολογιστή έστειλε στα πυροβόλα το επιθυμητό σημείο και ώρα πρόσκρουσης, και ζήτησε πυρομαχικά διπλής ενέργειας – εμπρηστικά/εκρηκτικά. Τα πυροβόλα πήραν την εντολή και ενώ γέμιζαν ο υπολογιστής βολής τους ανέλυσε τα δεδομένα δίνοντας γωνίες και γεμίσματα στο αυτόματο σύστημα γέμισης – τροφοδοσίας – ανύψωσης του πυροβόλου. Το πλήρωμα απλώς είχε να πατήσει το κουμπί βολής, και το έκανε, μόλις ο Λοχαγός έστειλε απάντηση ύστερα από τις αναφορές τους. Οκτώ πυροβόλα έριξαν από τρεις βολές, και γρήγορα όπως και τα ΠΕΠ νωρίτερα άλλαξαν θέση προς νέο σημείο. Τα 24 βλήματα έπεσαν εντός ενός κύκλου με διάμετρο χιλίων μέτρων, στον οποίο πιθανό να ήταν τα Μ113 και τα Μ577 τους. Δεν ξέρω τι χτυπήσαμε και τί επίδραση είχε στην επίθεσή τους καθώς δεν είχαν χρόνο να σκεφτώ. Στο δίκτυο του λόχου ο υπολοχαγό μου ανέφερε μονάδες του εχθρού σε μάζα να έρχονται από αριστερά προς τον λόχο που βρισκόταν νότιά μου. Βγήκα από τον πύργο και κοίταξα προς τα εκεί: Ο λόχος τοποθετημένος σε γραμμή φλεγόταν απο άκρη σε άκρη! Στο βάθος έβλεπα λάμψεις, δεκάδες λάμψεις από τα άρματα του εχθρού. Ο υπολοχαγός με κάλεσε ξανά για να αναφέρει αραιές βολές προς τα οχήματά του χωρίς απώλειες. Δεν είχε νόημα να βαράνε στα τυφλά εκτός και αν η κύρια ενέργεια στον τομέα μου ήταν από αλλού! Κάλεσα τους δύο ανθυπολοχαγούς της 2^ης και 3^ης διμοιρίας στα δεξιά μου. Ανέφεραν θόρυβο αλλά καμία κίνηση μπροστά ή δεξιά τους. Με τα 4 άρματα και το ΤΟΜΑ μου πήγα να βρω τις δύο διμοιρίες μου ενώ τις να διέταξα να μπουν μέσα στο δάσος και να μου αναφέρουν τι γινόταν στα βόριά μου. Με το που έφτασαν στα πρώτα δέντρα κατέβασαν τους άντρες τους πεζούς για προστασία και αναγνώριση και προχώρησαν μπροστά. Φτάνοντας κοντά στο κανάλι διαπίστωσαν ότι εχθρικές δυνάμεις είχαν περάσει τον δεξί λόχο του τάγματός μου σε βάθος και τράβαγαν προς την διοίκηση. Με ενημέρωσαν, και με τις διαταγές μου άρχισαν να βάλουν με ότι είχαν κατά των ελληνικών τομπ και  φορτηγών που περνούσαν μπροστά τους. Τα ελληνικά οχήματα δεν είχαν ελπίδα και τα πράγματα χειροτέρεψαν για αυτά μόλις τα τμήματα κάλεσαν όλμους πάνω τους. Ακάλυπτοι οι πολυβολητές τους μπήκαν μέσα σε όσα Μ113 δεν φλέγονταν, οι άντρες από τα φορτηγά πηδούσαν στο χώμα για να καλυφθούν, μέχρι τότε ενώ το πεζικό τους που αντάλλαζε βολές με το δικό μας χτυπήθηκε άσχημα. Κάλεσα το τάγμα για να τους ειδοποιήσω και για να ζητήσω ότι ΠΒ είχαμε – δεν πήρα ποτέ καμία απάντηση, ήταν αργά. Ήμασταν μόνοι μας.

Ο εχθρός κάλεσε άρματά. Παλιά Leopard 1  προς υποστήριξη του πεζικού έφτασαν κοντά και άρχισαν τις βολές οπότε είχα και την πρώτη απώλεια οχήματος. Διέταξα τις δύο διμοιρίες να οπισθοχωρήσουν αφήνοντας πίσω, τους άντρες τους υπο προπέτασμα καπνογόνων για να γλυτώσουν από το φονικό πυρ – θα χρειαζόμουνα τα πυροβόλα τους για αργότερα. Έφτασα με τα 4 άρματα τα οποία άρχισαν να χτυπάνε τον εχθρό ταγμένα σε μια γραμμή παράλληλη στην γραμμή εφόδου τους, εγώ με κρυμμένο το ΤΟΜΑ πίσω από ένα από τα SABRA βαρούσα ότι μπορούσα. Μερικά λεπτά μετά με ένα SABRA εκτός και αρκετά Leopard απέναντι να φλέγονται αποσυρθήκαμε πίσω από το δάσος γιατί τα πυρομαχικά άρχισαν να τελειώνουν. Φτάνοντας στις άκρες των δέντρων η αεροπορία τους με μια χαμηλή πτήση ράντισε το δάσος με βόμβες. Οι πεζικάριοί μου είχαν χαθεί! Με ταχύτητα  συγκεντρωθήκαμε ταραγμένοι κοντά στους όλμους και με τα οχήματα μπήκαμε σε ένα σχηματισμό κύκλου με τα πυροβόλα προς τα έξω αναμένοντας το τέλος.

Οι Έλληνες είχαν περάσει σε όλο το μήκος του Έβρου από το σημείο μας και μετά κατευθύνθηκαν βόρια και με μάζα. Η κάθετη αυτή γραμμή φάρδυνε, όταν μπήκαν 20 χιλιόμετρα ανατολικά και οχυρώθηκαν με πλήρη κάλυψη αντιαεροπορικών και αντιαρματικών. Προς έκπληξή μας  - ευτυχώς γιατί δεν είχαμε πυρομαχικά για δράση διαρκείας - μας άφησαν στην ησυχία μας, εκτός από κάποια τροχοφόρα που μας έλεγχαν από μακριά. Τρεις μέρες. και δύο αποτυχημένες επιθέσεις μας μετά, οι Έλληνες έφυγαν όπως ήρθαν. Μια διμοιρία αναγνώρισης, μας βρήκε και την επόμενη ανακηρύχτηκα εθνικός ήρωας. Είχαμε δώσει πίσω τη Ρόδο, τα ΜΜΕ έκαναν ερωτήσεις, και η ηγεσία έψαχνε για ήρωες παρουσιάζοντας την αποτυχημένη άμυνά μας στο ποτάμι ως ξένο δάκτυλο. Το  συγκρότημα του λόχου μου την έβγαλε με 100 νεκρούς και 40 τραυματίες στα 250 άτομα, μοναδική επιτυχία όπως μου είπαν, και ήμουν στην λίστα για ταχεία προαγωγή. Η χώρα τελικά δεν μοιράστηκε και η επίδειξη ισχύος είχε πετύχει. Οι μόνοι παραπονεμένοι ήταν οι «Θρακιώτες» που κείτονταν για πάντα εκεί στα ιερά χώματα της. Η «επιτυχία» μου αυτή - να φύγω από το δάσος αφήνοντας τους άντρες μου εκεί για πάντα - ήταν και η αιτία που έκλαιγα και όχι το παράσημο στο στήθος. Χαμογέλασα διάπλατα για να μην καταλάβει ο πατέρας ότι τα δάκρυα ήταν πόνου και όχι χαράς.